Son olarak, Amerika Birleşik Devletleri başkanı Federal Rezerv (FED) üzerinde bu kadar baskı kurduğunda, 1971 yılıydı; iki yıl sonra Amerika, stagflasyon dönemine girdi.
Trump, bir dizi tweet ile Federal Rezerv'in bağımsızlığını tehdit ediyor ve son ABD Başkanı'nın Federal Rezerv'i bu kadar baskı altına aldığı zaman 1971'e, ABD'nin büyük stagflasyon döneminin eşiğine kadar uzanıyor.
1971 yılında, Amerikan ekonomisi "stagflasyon" zorunluluğu ile karşı karşıya kalmış, işsizlik oranı %6.1'e, enflasyon oranı ise %5.8'i aşmıştır. Uluslararası ödemeler dengesi açığı sürekli olarak büyümüştür. Yeniden seçilmek için, Başkan Nixon, o zamanki Federal Reserve Başkanı Burns'a eşi benzeri görülmemiş bir baskı yapmıştır.
Beyaz Saray kayıtları, 1971'de Nixon ile Burns arasındaki etkileşimlerin önemli ölçüde arttığını gösteriyor; özellikle 1971'in üçüncü ve dördüncü çeyreğinde, her çeyrekte iki adamın resmi toplantı sayısı 17'ye ulaştı ve bu, olağan iletişim sıklığını çok aştı.
Bu tür bir müdahale, politika uygulama düzeyinde şu şekilde ortaya çıkıyor: O yıl, ABD federal fon oranı yılın başındaki %5'ten yıl sonundaki %3.5'e ani bir düşüş gösterdi ve M1 para arzı büyüme hızı, İkinci Dünya Savaşı sonrası zirve olan %8.4'e ulaştı.
Bretton Woods sisteminin çökmesi ve küresel para sisteminin büyük bir değişim yaşadığı bu yıl, Burns'ün siyasetteki uzlaşması gelecekteki "büyük enflasyonun" tohumlarını ekti; ancak bu durum, 1979'dan sonra Paul Volcker'ın faiz oranlarını önemli ölçüde artırmasıyla çözüme kavuşabildi.
Burns bu nedenle tarihsel bir kötü şöhret yüklenmiştir. Bugünün Powell'ı, kesinlikle Burns'ün kaderini yeniden yaşamak istemiyor.
Bernanke'nin Uzlaşması: Siyasi Çıkarlar Fiyat İstikrarını Geride Bırakıyor
1970 yılında, Nixon bizzat Arthur Burns'ı Fed başkanı olarak aday gösterdi. Burns, Columbia Üniversitesi'nde ekonomistti ve Nixon'un seçim dönemindeki ekonomik danışmanıydı, aralarında samimi bir dostluk vardı. Nixon, Burns'tan büyük umutlar besliyordu - para politikası gözetmeni olarak değil, siyasi stratejinin "uyum sağlayıcısı" olarak.
O sırada, Nixon 1972 seçimlerinde yeniden seçilme konusunda büyük bir baskı ile karşı karşıyaydı ve o dönemde ABD ekonomisi 1969'daki durgunluktan henüz tamamen kurtulmamıştı, işsizlik oranı yüksekti. Bir ekonomik büyüme dalgasına acilen ihtiyacı vardı, hatta bu sahte bir refah yaratmak için "para pompalama" yoluyla olsa bile.
Böylece, Berns'e sürekli baskı yaparak, Federal Rezerv'in faiz oranlarını indirmesini ve para arzını artırmasını umuyordu, böylece büyümeyi teşvik edebilirdi. Beyaz Saray içindeki ses kayıtları, Nixon ile Berns'in birçok diyaloğunu kaydetti.
10 Ekim 1971'de, Oval Ofis'te, Nixon Burns'a şöyle dedi:
"Şehirden hızlı bir şekilde çıkmak istemiyorum (I don't want to go out of town fast)...... Eğer kaybedersek, bu Washington'un muhafazakarlar tarafından yönetilen son kez olacak."
Kendisi yeniden seçilme başarısız olursa, Burns'un Demokratların hakim olduğu bir gelecekle karşı karşıya kalacağını ve siyasi atmosferin tamamen değişeceğini ima etti. Burns'un "bankacılık sisteminin zaten oldukça gevşek olduğu" gerekçesiyle daha fazla gevşeme politikasını geciktirmeye çalışmasına karşı Nixon doğrudan itiraz etti:
"Sözde likidite sorunu mu? O sadece saçmalık."
Kısa süre sonra, bir telefon görüşmesinde, Burns Nixon'a şöyle rapor verdi: "İndirim oranını %4,5'e düşürdük."
Nixon şöyle yanıtladı:
「İyi, iyi, çok iyi (Good, good, good)…… Onları ileriye götür, hep böyle yaptın (You can lead 』em. You always have. Just kick 『em in the rump a little).」
Nixon sadece politikada baskı yapmakla kalmadı, aynı zamanda personel atamalarında da net bir şekilde ifade etti. 24 Aralık 1971'de, Beyaz Saray Ofis Direktörü George Shultz'a şunları söyledi:
"Arthur üzerinde etkimiz yeterince oldu mu? Yani, ona ne kadar daha baskı yapabilirim?"
「Eğer olmazsa, onu içeri çağıracağım (Eğer onunla tekrar konuşmam gerekirse, yapacağım. Bir dahaki sefere onu içeri alırım).」
Nixon ayrıca, Burns'ın Fed Yönetim Kurulu'nun üyelerini belirleme yetkisi olmadığını vurguladı:
"O, bunun Baş Yargıç Roberts ile aynı olduğunu anlamalı... Onun kendi adamlarını seçmesine izin vermeyeceğim."
Bu diyaloglar Beyaz Saray kayıtlarından alınmıştır ve ABD Başkanı'nın merkez bankası başkanına sistematik baskı uyguladığını açıkça göstermektedir. Burns de gerçekten "bunu yaptı" ve kendi eylemlerini savunmak için bir teori geliştirdi.
Ona göre, sıkı para politikası ve ardından gelen işsizlik oranlarındaki artış, o zamanki enflasyonu kontrol altına almakta etkisizdi çünkü enflasyonun kaynağı, Federal Rezerv'in kontrol edemediği faktörlerdi; bunlar arasında sendikalar, gıda ve enerji kıtlığı ile OPEC'in petrol fiyatları üzerindeki kontrolü yer alıyordu.
1971'den 1972'ye kadar, Federal Reserve faiz oranlarını düşürdü, para arzını genişletti, kısa süreli bir ekonomik büyümeyi teşvik etti ve Nixon'un yeniden seçilme hedefini gerçekleştirmesine yardımcı oldu.
Ancak bu "insan yapımı" ekonomik refahın bedeli kısa sürede ortaya çıkacak.
Federal Reserve'in "Nixon Şoku"nu aşmak
Federal Reserve, para politikası yürütme kurumu olmasına rağmen, 1971 Ağustos'unda Nixon'un "dolar ile altın değişimini askıya alma" kararını alırken Burns'ün itirazını dikkate almadı.
13-15 Ağustos 1971'de Nixon, Camp David'de Burns, Hazine Bakanı Connally ve o dönemdeki Uluslararası Para İşleri Yardımcı Bakanı Volcker'ın da aralarında bulunduğu 15 ana danışmanla kapalı bir toplantı düzenledi.
Toplantıda, Burns başlangıçta dolar ile altın arasındaki değişim kapısının kapatılmasına karşı çıksa da, Nixon'ın güçlü siyasi iradesi altında, toplantı doğrudan Fed'in karar alma sürecini atlayarak tek taraflı bir karar aldı:
Dolar ve altın değişim penceresini kapatmak, yabancı hükümetlerin doları altın ile değiştirme hakkını askıya almak;
Enflasyonu kontrol altına almak için 90 günlük maaş ve fiyat dondurması uygulamak;
Tüm vergilendirilen ithalat ürünlerine %10 ek vergi uygulanacak, Amerikan ürünlerini döviz kuru dalgalanmalarından korumak için.
Bu, 1944'te kurulan Bretton Woods sisteminin temellerini sarsan "Nixon Şoku" olarak adlandırılan bir dizi önlem, altının fırlamasına ve küresel döviz sisteminin çökmesine neden oldu.
Başlangıçta, maaş ve fiyat kontrolü kısa vadede enflasyonu baskıladı ve 1972'de ABD enflasyonu %3.3'te tutuldu. Ancak 1973'te Nixon fiyat kontrolünü kaldırdı ve o sırada doların büyük ölçüde dolaşması ile arz ve talep dengesizliğinin sonuçları hızla ortaya çıktı. Ayrıca, aynı yıl patlak veren birinci petrol krizi ile fiyatlar hızla yükselmeye başladı.
Amerikan ekonomisi ardından nadir bir "ikili darbe" durumuna düştü; 1973'te enflasyon oranı %8,8'e, 1974'te ise %12,3'e yükseldi ve işsizlik oranı da sürekli artarak tipik bir stagflasyon görünümü oluşturdu.
Bu sırada, Burns para politikasını yeniden sıkılaştırmaya çalıştı, ancak güvenilirliğini çoktan kaybettiğini fark etti.
Siyasi uzlaşma ve parasal olmayan önlemlere olan bağımlılığı, "büyük enflasyon" için bir zemin hazırladı; ta ki 1979'dan sonra Paul Volcker göreve gelene ve aşırı faiz artırma politikasıyla enflasyonu tamamen "baskı altına alana" kadar, Federal Reserve yeniden bağımsız bir prestij kazandı.
Powell kesinlikle bir sonraki Burns olmak istemiyor.
Bernstein'in görev süresi boyunca yıllık ortalama %7 enflasyon bıraktı ve Federal Reserve'in itibarını zayıflattı.
Federal Reserve iç belgeleri ve Nixon kayıtları, Burns'ün kısa vadeli siyasi ihtiyaçları uzun vadeli fiyat istikrarının üzerine koyduğunu gösteriyor; onun dönemi, merkez bankası bağımsızlığının tersine bir örnek haline geldi.
Bir finans yorumcusu alayla şöyle dedi:
"Burns dolandırıcılık yapmadı, cinayet işlemedi, hatta pedofil bile değil... Tek işlediği suç, enflasyon tamamen kontrol altına alınmadan faiz indirmesi."
Buna karşılık, Burns'ün halefinin Paul Volcker olması, %19'luk faiz oranıyla enflasyonu "boğması" ile, şiddetli bir durgunluğa neden olsa da, Wall Street, ekonomik tarih ve hatta kamuoyunda enflasyonu sona erdiren bir kahraman haline gelmiştir.
Tarih, Amerikalıların ekonomik durgunluğa neden olan bir Fed başkanını affedebileceğini, ancak enflasyonu ateşleyen bir başkanı affetmeyeceğini kanıtlamıştır.
Powell bunun farkında ve kesinlikle bir sonraki Burns olmak istemiyor.
The content is for reference only, not a solicitation or offer. No investment, tax, or legal advice provided. See Disclaimer for more risks disclosure.
Son olarak, Amerika Birleşik Devletleri başkanı Federal Rezerv (FED) üzerinde bu kadar baskı kurduğunda, 1971 yılıydı; iki yıl sonra Amerika, stagflasyon dönemine girdi.
Yazar: Ye Zhen, Wall Street Görüşleri
Trump, bir dizi tweet ile Federal Rezerv'in bağımsızlığını tehdit ediyor ve son ABD Başkanı'nın Federal Rezerv'i bu kadar baskı altına aldığı zaman 1971'e, ABD'nin büyük stagflasyon döneminin eşiğine kadar uzanıyor.
1971 yılında, Amerikan ekonomisi "stagflasyon" zorunluluğu ile karşı karşıya kalmış, işsizlik oranı %6.1'e, enflasyon oranı ise %5.8'i aşmıştır. Uluslararası ödemeler dengesi açığı sürekli olarak büyümüştür. Yeniden seçilmek için, Başkan Nixon, o zamanki Federal Reserve Başkanı Burns'a eşi benzeri görülmemiş bir baskı yapmıştır.
Beyaz Saray kayıtları, 1971'de Nixon ile Burns arasındaki etkileşimlerin önemli ölçüde arttığını gösteriyor; özellikle 1971'in üçüncü ve dördüncü çeyreğinde, her çeyrekte iki adamın resmi toplantı sayısı 17'ye ulaştı ve bu, olağan iletişim sıklığını çok aştı.
Bu tür bir müdahale, politika uygulama düzeyinde şu şekilde ortaya çıkıyor: O yıl, ABD federal fon oranı yılın başındaki %5'ten yıl sonundaki %3.5'e ani bir düşüş gösterdi ve M1 para arzı büyüme hızı, İkinci Dünya Savaşı sonrası zirve olan %8.4'e ulaştı.
Bretton Woods sisteminin çökmesi ve küresel para sisteminin büyük bir değişim yaşadığı bu yıl, Burns'ün siyasetteki uzlaşması gelecekteki "büyük enflasyonun" tohumlarını ekti; ancak bu durum, 1979'dan sonra Paul Volcker'ın faiz oranlarını önemli ölçüde artırmasıyla çözüme kavuşabildi.
Burns bu nedenle tarihsel bir kötü şöhret yüklenmiştir. Bugünün Powell'ı, kesinlikle Burns'ün kaderini yeniden yaşamak istemiyor.
Bernanke'nin Uzlaşması: Siyasi Çıkarlar Fiyat İstikrarını Geride Bırakıyor
1970 yılında, Nixon bizzat Arthur Burns'ı Fed başkanı olarak aday gösterdi. Burns, Columbia Üniversitesi'nde ekonomistti ve Nixon'un seçim dönemindeki ekonomik danışmanıydı, aralarında samimi bir dostluk vardı. Nixon, Burns'tan büyük umutlar besliyordu - para politikası gözetmeni olarak değil, siyasi stratejinin "uyum sağlayıcısı" olarak.
O sırada, Nixon 1972 seçimlerinde yeniden seçilme konusunda büyük bir baskı ile karşı karşıyaydı ve o dönemde ABD ekonomisi 1969'daki durgunluktan henüz tamamen kurtulmamıştı, işsizlik oranı yüksekti. Bir ekonomik büyüme dalgasına acilen ihtiyacı vardı, hatta bu sahte bir refah yaratmak için "para pompalama" yoluyla olsa bile.
Böylece, Berns'e sürekli baskı yaparak, Federal Rezerv'in faiz oranlarını indirmesini ve para arzını artırmasını umuyordu, böylece büyümeyi teşvik edebilirdi. Beyaz Saray içindeki ses kayıtları, Nixon ile Berns'in birçok diyaloğunu kaydetti.
10 Ekim 1971'de, Oval Ofis'te, Nixon Burns'a şöyle dedi:
"Şehirden hızlı bir şekilde çıkmak istemiyorum (I don't want to go out of town fast)...... Eğer kaybedersek, bu Washington'un muhafazakarlar tarafından yönetilen son kez olacak."
Kendisi yeniden seçilme başarısız olursa, Burns'un Demokratların hakim olduğu bir gelecekle karşı karşıya kalacağını ve siyasi atmosferin tamamen değişeceğini ima etti. Burns'un "bankacılık sisteminin zaten oldukça gevşek olduğu" gerekçesiyle daha fazla gevşeme politikasını geciktirmeye çalışmasına karşı Nixon doğrudan itiraz etti:
"Sözde likidite sorunu mu? O sadece saçmalık."
Kısa süre sonra, bir telefon görüşmesinde, Burns Nixon'a şöyle rapor verdi: "İndirim oranını %4,5'e düşürdük."
Nixon şöyle yanıtladı:
「İyi, iyi, çok iyi (Good, good, good)…… Onları ileriye götür, hep böyle yaptın (You can lead 』em. You always have. Just kick 『em in the rump a little).」
Nixon sadece politikada baskı yapmakla kalmadı, aynı zamanda personel atamalarında da net bir şekilde ifade etti. 24 Aralık 1971'de, Beyaz Saray Ofis Direktörü George Shultz'a şunları söyledi:
"Arthur üzerinde etkimiz yeterince oldu mu? Yani, ona ne kadar daha baskı yapabilirim?"
「Eğer olmazsa, onu içeri çağıracağım (Eğer onunla tekrar konuşmam gerekirse, yapacağım. Bir dahaki sefere onu içeri alırım).」
Nixon ayrıca, Burns'ın Fed Yönetim Kurulu'nun üyelerini belirleme yetkisi olmadığını vurguladı:
"O, bunun Baş Yargıç Roberts ile aynı olduğunu anlamalı... Onun kendi adamlarını seçmesine izin vermeyeceğim."
Bu diyaloglar Beyaz Saray kayıtlarından alınmıştır ve ABD Başkanı'nın merkez bankası başkanına sistematik baskı uyguladığını açıkça göstermektedir. Burns de gerçekten "bunu yaptı" ve kendi eylemlerini savunmak için bir teori geliştirdi.
Ona göre, sıkı para politikası ve ardından gelen işsizlik oranlarındaki artış, o zamanki enflasyonu kontrol altına almakta etkisizdi çünkü enflasyonun kaynağı, Federal Rezerv'in kontrol edemediği faktörlerdi; bunlar arasında sendikalar, gıda ve enerji kıtlığı ile OPEC'in petrol fiyatları üzerindeki kontrolü yer alıyordu.
1971'den 1972'ye kadar, Federal Reserve faiz oranlarını düşürdü, para arzını genişletti, kısa süreli bir ekonomik büyümeyi teşvik etti ve Nixon'un yeniden seçilme hedefini gerçekleştirmesine yardımcı oldu.
Ancak bu "insan yapımı" ekonomik refahın bedeli kısa sürede ortaya çıkacak.
Federal Reserve'in "Nixon Şoku"nu aşmak
Federal Reserve, para politikası yürütme kurumu olmasına rağmen, 1971 Ağustos'unda Nixon'un "dolar ile altın değişimini askıya alma" kararını alırken Burns'ün itirazını dikkate almadı.
13-15 Ağustos 1971'de Nixon, Camp David'de Burns, Hazine Bakanı Connally ve o dönemdeki Uluslararası Para İşleri Yardımcı Bakanı Volcker'ın da aralarında bulunduğu 15 ana danışmanla kapalı bir toplantı düzenledi.
Toplantıda, Burns başlangıçta dolar ile altın arasındaki değişim kapısının kapatılmasına karşı çıksa da, Nixon'ın güçlü siyasi iradesi altında, toplantı doğrudan Fed'in karar alma sürecini atlayarak tek taraflı bir karar aldı:
Dolar ve altın değişim penceresini kapatmak, yabancı hükümetlerin doları altın ile değiştirme hakkını askıya almak;
Enflasyonu kontrol altına almak için 90 günlük maaş ve fiyat dondurması uygulamak;
Tüm vergilendirilen ithalat ürünlerine %10 ek vergi uygulanacak, Amerikan ürünlerini döviz kuru dalgalanmalarından korumak için.
Bu, 1944'te kurulan Bretton Woods sisteminin temellerini sarsan "Nixon Şoku" olarak adlandırılan bir dizi önlem, altının fırlamasına ve küresel döviz sisteminin çökmesine neden oldu.
Başlangıçta, maaş ve fiyat kontrolü kısa vadede enflasyonu baskıladı ve 1972'de ABD enflasyonu %3.3'te tutuldu. Ancak 1973'te Nixon fiyat kontrolünü kaldırdı ve o sırada doların büyük ölçüde dolaşması ile arz ve talep dengesizliğinin sonuçları hızla ortaya çıktı. Ayrıca, aynı yıl patlak veren birinci petrol krizi ile fiyatlar hızla yükselmeye başladı.
Amerikan ekonomisi ardından nadir bir "ikili darbe" durumuna düştü; 1973'te enflasyon oranı %8,8'e, 1974'te ise %12,3'e yükseldi ve işsizlik oranı da sürekli artarak tipik bir stagflasyon görünümü oluşturdu.
Bu sırada, Burns para politikasını yeniden sıkılaştırmaya çalıştı, ancak güvenilirliğini çoktan kaybettiğini fark etti.
Siyasi uzlaşma ve parasal olmayan önlemlere olan bağımlılığı, "büyük enflasyon" için bir zemin hazırladı; ta ki 1979'dan sonra Paul Volcker göreve gelene ve aşırı faiz artırma politikasıyla enflasyonu tamamen "baskı altına alana" kadar, Federal Reserve yeniden bağımsız bir prestij kazandı.
Powell kesinlikle bir sonraki Burns olmak istemiyor.
Bernstein'in görev süresi boyunca yıllık ortalama %7 enflasyon bıraktı ve Federal Reserve'in itibarını zayıflattı.
Federal Reserve iç belgeleri ve Nixon kayıtları, Burns'ün kısa vadeli siyasi ihtiyaçları uzun vadeli fiyat istikrarının üzerine koyduğunu gösteriyor; onun dönemi, merkez bankası bağımsızlığının tersine bir örnek haline geldi.
Bir finans yorumcusu alayla şöyle dedi:
"Burns dolandırıcılık yapmadı, cinayet işlemedi, hatta pedofil bile değil... Tek işlediği suç, enflasyon tamamen kontrol altına alınmadan faiz indirmesi."
Buna karşılık, Burns'ün halefinin Paul Volcker olması, %19'luk faiz oranıyla enflasyonu "boğması" ile, şiddetli bir durgunluğa neden olsa da, Wall Street, ekonomik tarih ve hatta kamuoyunda enflasyonu sona erdiren bir kahraman haline gelmiştir.
Tarih, Amerikalıların ekonomik durgunluğa neden olan bir Fed başkanını affedebileceğini, ancak enflasyonu ateşleyen bir başkanı affetmeyeceğini kanıtlamıştır.
Powell bunun farkında ve kesinlikle bir sonraki Burns olmak istemiyor.